Langwedocja i Roussillon to dwa osobne regiony. Pierwsza powstała z połączenia dwóch historycznych prowincji – Dolnej Langwedocji ze stolicą w Montpellier oraz położonej w głębi lądu Górnej Langwedocji – górzystej, słabo zaludnionej, dzikiej krainy zdecydowanie odbiegającej wyglądem i charakterem od nizinnych obszarów. Roussillon, francuska część Katalonii, po dziś zachowująca w pewnym sensie kataloński charakter – jest właściwie tylko jej „kieszonkową” przybudówką, na którą nikt by nie zwrócił uwagi, gdyby nie kilka apelacji, które zna cały winiarski świat.

Ogólna apelacja Languedoc obejmuje obszar ciągnący się od granicy hiszpańskiej po Nimes. Najlepsze subregiony mogą umieścić swoją nazwę na etykiecie razem z AC Languedoc. Różnią się one warunkami geograficznymi, klimatycznymi, stylami oraz przepisami regulującymi lokalną produkcję.

Zazwyczaj apelacje dopuszczają produkcję win czerwonych, win białych i win różowych, ale większość powstających tu win jest czerwona, oparta na kwartecie odmian carignan, grenache, syrah i mourvédre. W chłodniejszych siedliskach robi się wina bardziej finezyjne, o lżejszych taninach, oparte o odmianę syrah. W cieplejszych miejscach uprawia się mouvédre.

Najpopularniejsze są jednak kupaże. Roussillion jest krainą dzikszą i bardziej górzystą niż Langwedocja. Mocne słońce, słabe opady i szczególnie silne wiatry powodują, że wina są mocno skoncentrowane. Najlepsze winnice są położone na północy i są kwalifikowane jako Cotes du Russillon Villages. Do czołowych apelacji tego regionu należą Fitou, Corbiéres, Minervois i Picpoul de Pinet.

Rousillon słynie też z vin doux naturel, czyli win słodkich wzmacnianych spirytusem winnym i starzonych nawet przez kilkadziesiąt lat w beczkach lub tankach. Cześć z win dodatkowo spędza około roku z tego czasu w szklanych gąsiorach, wystawionych na działanie słońca.

Oprac. Witosław Stępień